Wankelend, mij is de wereld vreemd geworden als ik loop van het gesprek met mijn kunst- broeder naar huis waar ik niet kan slapen, het bloed in mij bonst en mijn waarneming afhangt van mijn vermogen te bewegen. Is de wereld nog toegankelijk nog beschikbaar? Hoe lang al voel ik mij bedorven, koud omlaaggetrokken naar de aarde. Nu sta ik op de dorpel houd mij vast aan het kozijn wacht op wie binnen wil komen laat de punt van mijn stok neerkomen steeds op een andere plek, beproef de ruimte om mij heen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten