Niet dat ze er nog zijn als wij al weer
verdwijnen, maar zo stil ademen
dat het niet te horen is en nog minder
te zien. Ze laten zich vatten als een steelpan
laten zich vol- of leeggieten, geduldig
wonend in hun belijning, stoffelijkheid.
Het zijn de dingen die getuigen
van de leegte en de volte.
Ze staan in hun ongeduide omgeving
op te vangen hoe we kijken naar hun lot.
Ze staan te treden uit de schaduw
en wij weten: bewustzijn houdt van licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten